—Le gesinjoro trovos, ke vi estas multe tro modesta—, mi diris, —kaj ili deziras, ke vi tuj revenu kun mi en la salonon.
Pasis kelkaj semajnoj kaj mia kurso jam rekomenciĝis.
Unu vesperon, kiam ni sidis kune en la salono, la servistino eniris kun letero, kaj ĉar ŝi ne povosciis legi, ŝi enmanigis ĝin al Romeskaŭ.
—Por sinjoro Maksimo Bjelski—, li diris, leginte la adreson.
La vireton kvazaŭ ektuŝis elektra fluo; li fariĝis morte pala, liaj manoj tiel multe ektremis, ke li nur kun peno povis akcepti la leteron. Kun surprizo ni rigardis lin, kiam li deŝiris la koverton por elpreni la al li adresitan leteron. Li legis, lasis fali la leteron kaj rigardis nin dirante:
—Jen vi havas!
—Kio estas?— demandis Romeskaŭ.
—Letero de Barazof—, li flustris. —Li eltrovis min.
—Kiu estas Barazof?— plue demandis Romeskaŭ.
—Negocisto.
—Negocisto!? ... Nenio krom tio?
—Kaj pruntedonisto—, li diris, preskaŭ rompante al si la manojn.
Romeskaŭ signe ordonis al Aleksandra, forlasi la salonon, kaj kiam ŝi estis for, li diris:
—Amiko Bjelski, pro nura malmodesteco vi kaŝas antaŭ ni ion, kio premadas vin jam longan tempon. Forĵetu de vi tiun modestecon kaj konfidu al ni la sekretan ĉagrenon, kiu subfosas ne nur vian feliĉon, sed ankaŭ vian sanon. Vi scias, ke ni helpos al vi kiel bonaj amikoj.
La vireto ekbabilis kelkajn vortojn, kaj Romeskaŭ ekstaris, frapetis al li la ŝultron kaj kuraĝigis lin, dirante:
