ne malkvietigis; ŝajnis eĉ, ke la respondo de Mikelo liberigis la knabon de peza ŝarĝo.
—Ĉu vi dormis tie?— informiĝis la doktoro.
—Jes, sinjoro, feliĉe mi dormis, ĉar mi ne povis dormi dum tri tagoj.
—Ĉu vi estas malsana?
—Mia kruro rompiĝis kaj mi suferis pro febro.
—Kiam rompiĝis via kruro?
—Antaŭ kvar tagoj.
—Mikelo, reŝovu la kadavron sub la tablon—, ordonis la doktoro.
Mikelo kviete rampis en la veturilon kaj obeis la ordonon, tiam li same kviete lasis sin gliti sur la ŝtonan plankon de la veturilejo kaj kviete atendis novajn ordonojn.
—Helpu al mi eniri[**] la veturilon—, diris la doktoro, —portu la sitelon kaj la kofreton en mian laborejon kaj revenu tuj, sed rapidu. Mikelo helpis kaj foriris kun la nomitaj objektoj. La veturilo skuiĝis, kiam la dika doktoro trairis ĝin, kaj li ne rimarkis, ke unu el liaj piedoj fortiris la tukon de la kadavro. Venante antau la malfermitajn pordetojn, li vidis, ke la knabo sidas sur mizera, malpura litaĉo. Liaj karbenigraj okuloj brilis kiel fajro, kiam ili sin fiksis sur la dikulon, kiu eksidis sur malalta sendorsa seĝo tuj apud la litaĉo.
—Mi bedaŭras, mia infano—, diris la doktoro, —sed mi devas sciigi al vi, ke via patro mortis.
La knabo dum momento rigardis al la parolinto, tiam li diris malrapide kaj nelaŭte:
—Nu, li ja ne batos min plu.
—Ĉu li vin batis!?— La doktoro ekkoleris.
—Jes, precipe en la lastaj tagoj.
—Kial!?
—Ĉar mia kruro rompiĝis.
