—Bone!— li diris, —la febro estas for, ĉu la piedo doloras ankoraŭ?
—Nur malmulte, sinjoro.
—Bonege, mia bubo; mi gratulas—, kaj ellasante la pulson, li diris plue:
—Mi nun devas paroli kun vi dum kelkaj minutoj... pri via patro kaj cetere... Vi scias, ke li mortis hieraŭ—. Li ĉesis momenton paroli, tiam li diris plue: —Ĉi tiun vesperon venos lia ĉerko, ĉu vi deziras foje revidi vian patron, antaŭ ol oni lin enĉerkigos?
—Ho ne, sinjoro.
Stanislas pensis pri la terura vidaĵo sub la tablo, kaj kontraŭvole, lia vizaĝo montris la abomenon, kiun li eksentis, kiam la doktoro faris al li la demandon.
—Nu, vi ja ne bezonas lin vidi... Oni forportos lin tuj post la enĉerkigo... Sed, kion vi pensas fari kun la veturilo kaj kun la ĉevalo, kiujn al vi postlasis via patro?
Jen demando, kiu konsternis la knabon kaj la doktoro tion rimarkis.
—Ne konsterniĝu, ni ja povos aranĝi tion, ĉiuokaze ili nun estas via propraĵo, kaj vi povos ilin vendi, se vi ne havas fratojn aŭ fratinojn.
Stanislas rigardis la parolanton kun miro kaj diris:
—Fratojn aŭ fratinojn mi ne havas, tamen mi ne povos vendi la veturilon, nek la ĉevalon.
—Kial?
—Kiam mia kruro estos resaniĝinta, tiam mi ja denove devos loĝi en la veturilo kaj klopodi fari novan kontrakton kun direktoro.
—Ĉu vi tion deziras?
Stanislas kun grandaj okuloj rigardis la doktoron, dum li respondis:
—Ne, sinjoro, sed mi ja devos.
