La fraŭlino frapetadis al si la manojn kaj ruĝiĝis pro plezuro, tiam ŝi diris plue:
—Rigardu foje, mi petas, ĉu via bileto surhavas la numeron sepmil sepcent sepdek sep,... kvar vosthavajn ciferojn[* La tiel nomataj vosthavaj ciferoj 7 kaj 9. Ili alportas feliĉon, oni diras, al posedantoj de loteriaj biletoj.], Mi okaze memoras tion, ĉar tia numero estas eksterordinara pro la kvar vosthavaj ciferoj.
Johano momenteton pripensis; tiam li diris:
—Nu, fraŭlino, kio estas[**] kun tiuj kvar sepoj:
—Sinjoro, rigardu foje vian bileton: povas esti, ke mia memoro min trompis, sed mi estas preskaŭ certa pri tio, ke vi estas la gajninto de la granda premio.
—Ĉu vere!? Nu, mi tuj ekzamenos, sed antaŭe helpu al mi formeti mian kirason, ĉar la bileto sidas en mia veŝta poŝo, se mi ne perdis gin.
—Se vi ne perdis!?—La fraŭlino diris tion paliĝante. Ŝi tamen nerveme helpis forigi la kirason, kaj la bileto estis trovata.
—Rigardu al la numero!... la numero! diris la fraŭlino, frapetante la manojn kaj piedfrapetante pro senpacienco.
—Vi pravas: Kvar sepoj!
—Antaŭen!... tuj!... al la direkcio kaj montru vian bileton.
Johano rigardis al sia bileto kaj al la fraŭlino, faris du paŝojn autaŭen, sed subite ekhaltis, dum li demandis:
—Kiom do mi gajnis?
—Ĉu vi ne scias?... Kvin dek mil guldenojn!
—Kvin dek mil guldenojn!?—Kaj rigardante al Ivan, li diris:—Ĉu vi aŭdis?... kaj ĉu mi ne certigis al vi, ke ĉio finigos bone?
—Mi ne bone komprenis tiun fraŭlinon—, diris Sanĉo.
