Mia patrino, kiu neniam havis gastojn (krom Johano nenia fremdulo iam estis enirinta ŝian domon), ne sciis kiel konduti kun ili. Ŝi sidis, rigardante nin kaj sin trovis en granda embaraso. Opiniante tamen, ke ne decas silentadi tiel longe, ŝi fine diris al Johano:
—Mi deziras, ke "li" jam estu hejme.
—Li ja venos baldaŭ.
—Vi tute ne ŝanĝiĝis—, ŝi diris plue.—Mi tuj vin rekonis.
—Stranga rideto glitis sur la vizaĝo de la filozofo.
—Mi ja restos ĉiam la sama, li diris.
—ĉiam!?
—Jes, mi ne estas ordinara viro.
Mia patrino ne komprenis la realan sencon de tiu diraĵo, sed ŝi ne petis klarigon, kaj sin turnante al Ivan, ŝi demandis en sia insula dialekto:
—Ĉu vi savis la knabon, sinjoro?... Kiel do tio okazis?
La kuiristo ridis grimace, altigis la altajn sultrojn tiel, ke lia kapo preskaŭ malaperis inter ili, rigardis ŝin, tiam min, kaj respondis germane:
—Mi ne komprenas.
Mi devis servi kiel tradukisto, ĉar el ni ĉiuj nur Moseo, mia "patrino" kaj mi mem parolis la dialekton, parolatan en la nordo de la provinco Groningen kaj sur la Insulo Rottumeroog, kaj nur nun mi eksciis, ke Moseo ankaŭ parolis tiun dialekton.
Kiam per malmultaj vortoj mi kontentigis ŝian scivolecon rilate al la maniero, laŭ kiu la rusaj maristoj min savis de certa morto, mi diris:
—Post la reveno de "patro" mi rakontos al vi ambaŭ pri ĉio, kio okazis kun mi.
—Nu bone!—ŝi diris; tiam ekstarante, ŝi eliris la ĉambron.
—Kien vi iras?—mi demandis, kaj ŝi respondis:
