Adiaŭ! la venteg’ kruela
Blovadas dum la nokt' malhela,
Sed en la frumateno
La sun’ brilante sur la teroj,
Juvelojn faros el neĝeroj;
Adiaŭ! sen ĉagreno.
Adiaŭ! el la pluvolarmoj
Naskiĝos la printempaj ĉarmoj,
Kaj, apud la rivero
Ni vidos milojn da floretoj,
Ni aŭdos kantojn de birdetoj;
Adiaŭ! kun espero.
Adiaŭ! raŭpoj kaj folioj
Ŝanĝiĝos; oraj papilioj
La rozojn karesados!
Rikolto la semadon kronos;
Premion pacienco donos;
Adiaŭ! ni amados.
Mirinda printempo vestita burĝone,
Sezono de l' jara naskiĝo,
Vi vokas la teron, ŝancelas impone
La tronon de l' vintra negliĝo.
Regata perforte laciga la tago
Per varmo vivhava eksaltas,
La verdo de l' arboj kaj voja kratago
Glaciajn la blovojn ekhaltas.
Mirinda printempo de suna bonveno,
De ventaj petoloj feliĉaj,
De l' vivo fervora, de juna edeno,
Koloroj sorĉigaj kaj riĉaj!
Primoloj juvelas modestajn deklivojn
Profetan inspiron portante,
La ora floraro signalas aktivojn
Kaj vestas nudecon konstante.
Rapidaj momentoj konfuze forglitas
Sur birdaj flugiloj festene,
Hirundoj abrupte la ventojn ekscitas
Ĝuante liberon senĝene.
Brueme, sed ĉarme, la grotoj resonas
Kun arda herolda saluto
De multaj la voĉoj, kaj ĉiuj proponas
La cedon de l' vintra servuto.
