La junulo sin levis, kaj respondis per forta voĉo:
— Mi havas nenion por diri, krom tiu certigo, kiun mi senĉese ripetas: mi estas viktimo de eraro; mi ĵuras, ke mi estas senkulpa.
Li elparolis tiujn vortojn per tiom da sincereco, tiom da verdiremo, ke tiu ekkrio impresis la juĝantaron, kaj finis la agon komencitan de l’ advokato.
Do, kvankam ĝi sentencis, ke Herbeno estas vere la mortiginto de Sedilo, tamen ĝi samtempe donis al la kulpigito la profiton de malplikulpigaj cirkonstancoj.
Sekve Fernando estis kondamnita al punlaboroj ĝis la fino de sia vivo.
Post ses monatoj li enŝipiĝis por marveturi al Nouvelle-Calédonie.
Kvankam ĉiuj atendis tian sentencon, tamen ĉiuj sin sentis malgajaj pro ĝia severeco.
Fernando estis lasinta en la animo de tiuj, kiuj lin konis, aŭ eĉ kiuj simple lin vizitis, tiel favoran impreson, ke neniu volis kredi lian kulpecon.
Tiuj mem, kies atestoj estis la ĉefaj kaŭzoj de lia kondamno, Frigulo, Ragelo, Blankaro, diris tre laŭte:
— Se iam li forkuras el Noumea, kaj se mi lin renkontas sur la strato, ne estas mi tiu, kiu lin denuncos.
Unu el juĝantoj, kiuj lin kondamnis, malsaniĝis pro tio.
— Mi ne povis agi alimaniere, li senĉese ĝemadis. Ĉiuj pruvoj staris kontraŭ li. Sed kial do li tiel persiste neniam volis paroli. Estas lia silentiĝo tio, kio lin pereigis.
Kaj ĉiuj homoj vete rediris:
— Estas lia silentiĝo tio, kio lin pereigis.
Kiam la publiko volas ion, ĝi tion volas obstine.
Post kelke da tempo la opinio, kiu ĉefis, fariĝis jena: Fernando estis ne krimulo, sed malfeliĉulo, viktimo, se ne de juĝa eraro, almenaŭ de neklarigebla fatalo, kiu falegis sur lin.
