Tiu klarigo ŝajnis akceptebla de ĉiuj aŭskultantoj.
Ŝi daŭrigis, farante superhomajn penadojn, ĉar ŝi sufokiĝis:
— Kio okazis en la interno de l’ glaciejo? Neniu ĝin sciis. Sed estas kredeble, estas eĉ certe, ke Fernando, vidante, ke lia amiko estas malviva, prenis lian paperujeton, en kiu troviĝis liaj renttitoloj kaj liaj familiaktoj. Pli poste, ŝi diris, sin turnante al la bankiero, la patro Fradeko kaj sinjoro Morno, nesciante ambaŭ, la unua, ke lia filo, la dua, ke lia oficisto mortis, al vi donis sciigojn pri la kadavro restinta en la fendego, sciigojn, kiuj ĉiupunkte kaj akurate koincidis kun la informoj liveritaj de Herbeno, tial ke mia edzo sin anstataŭigis al sia kunulo. Ĉu vi komprenas nun?
— Tio estas mirinde simplega kaj plenega de verŝajneco, ekkriis la bankiero kun admiro.
— Sed tiam li estas bigamiulo, rimarkigis Eduardo.
— Ne, respondis Reĝino. Fernando, sin nomiginte Gustavio, mortis enabismigita en la profundegaĵoj de l’ glaciejo; kaj kiel diris mia edzo mem antaŭ kelkaj tagoj: “Leĝe mi estas Fradeko; kaj tial ke Fradeko neniam edziĝis kun Beatrico, mi ne povas esti kulpigita pro bigamio.”
— Tia rezonmaniero ŝajnas al mi iom subtila.
— Kredeble ĝi estas ĝusta, ĉar ĝi kontentigis la publikan estraron.
Subite sinjorino Fradeko lasis fali sian kapon malantaŭen; kaj samtempe raŭka sono eliĝis el ŝia gorĝo. Dum kelkaj sekundoj ŝi batis aeron per siaj brakoj, kaj malstariĝis senmova. Ŝi estis svenanta.
Ĉiuj ĉeestantoj sin levis kaj klopodis al ŝi.
— Necese estas, ke oni venigu Petron, diris sinjorino Klozelo.
Sed la malsanulino rekonsciiĝis: aŭdinte la pripenson de Juliino, ŝi faris per mano malkonsentan geston, kaj kiam ŝi povis paroli:
