— Ĉu vi parolas sincere, Petro? demandis Fernando, fikse rigardante sian interparolanton.
Fradeko ruĝiĝis. Herbeno daŭrigis:
— Vi ne kuraĝas esprimi vian tutan penson; mi ne vin kulpigas pro tio. Sed tial ke vi ne povas vin eligi el via filo, ĉu estas eble, ke mi eligu Beatricon el ŝia infano, kaj ke samtempe mi ne altiru sur min ŝian tutan malamon. Maŭrico kreas inter vi ambaŭ ligilon pli potencan ol ĉiuj homaj kontraktoj. La infano estas la celo de la geedziĝo; kaj kiam ĝi antaŭiris la leĝan unuiĝon, ĝi fariĝas deviga motivo, por ke tiu unuiĝo plenumiĝu. Estas mi kontraŭe tiu, kiu devas eliri kaj peti eksedziĝon, kiu, redonante al tiu malfeliĉulino ŝian liberecon, ebligos, ke ŝi vivu feliĉa kun vi.
— Eksedziĝo estas neebla, tial ke vi povus apogi vian peton nur sur kulpigon pro adulto: certe laŭleĝe ĝi estas tre facile pruvebla; sed en via konscienco vi tre scias, ke ĝi estus nur malnobla kalumnio.
Siavice Herbeno mallevis la kapon.
— Kion fari? kion fari? li ekkriis: Ni diskutas kaj ŝi mortas.
— Unu sola afero ŝajnas al mi ebla: ŝin devigi al determino. Sorto decidu.
— Venkos la venkito. La tuta amo de Beatrico tuj sin turnos al la oferito: kaj tio estos justa.
— Eble.
— Adiaŭ, mia frato, ekkriis Petro forkurante rapide kaj lasante Fernandon miranta kaj sola sur la trotuaro.
— Kion li ekfaros? murmuris Herbeno. Kian pereigan projekton li meditas? Tute pensema la junulo sin direktis piede al la Maziera hotelo, por konigi al la bankiero la maltrankvilaĵojn, kiuj naskis en lia spirito la rapida eliro de Petro.
Dume Fradeko, haltiginte liberan taksimetron, kiu pasis, diris al la kondukisto:
— Al la Maziera hotelo; kaj rapidu.
