Akompano (kolere). N-ne inter-rrrompu! — Ĉar mmmi ne-nenion di-diros — —
Valisano. Ni tute ne inter-rrompas —, sed la pacienco povas inter-rrrompiĝi! —
Akompano. Mmmi estas ĵu-us ricevinta pri-privatan te-tele-legramon de mmmia amiko, ke-ke la Mmmajstro kun la edzino — —
Piroto kaj Valisano (senpacience). Nu? — Nu! —
Akompano. Ke la Majstro kkkun la edzino je-je la 10a mmmatene for-forvetu-turis el la antaŭlasta stacio, kaj je la 12a oooni jam povos ren-renkonkonti ilin en nia stacidomo.
Valisano (kaptante sian ĉapelon). Adiaŭ, sinjoroj — mi vaporiĝas!
Piroto. Mi tremas — —
Akompano. Frenezulo! — Kkkien vi ku-kuras? — Atendu! Mi proponas la jenon. (Rigardas la poŝhorloĝon). Nun ili jjjam estas alvenantaj al nia urbo. Se mmi estus scianta, ke la vagonaro estos haltanta — —
Valisano. Pro Dio! — Ne »parolantu« tiel kripligante, ĉar mi, vin aŭdante, estos freneziĝanta! — —
Piroto. La tempo ja foriras, kaj eble tuj (flanke) mi tremas — —
Akompano. Ssas-injoroj Piroto kaj Va-va-lissano! Se vi nnne havas paciencon, vi ne povos esti kun-kunplenumantoj ddde mmmia pro-projekto.
Piroto. Bone — bone, — daŭrigu, sed, pro Dio, iom pli esence.
Valisano. Kaj malpli »antante«.
Akompano. Jjjen mmi proponas: Ĉar la Majstro kkkaj lia edzino venos »inkognite«, ni iru al la stacidomo kaj ankaŭ inkognite akompanu ilin ĉi tien, en la destinitan por ili ĉambron numero 14, kie iom poste, ni ĉiuj senmaskigos nin kaj — ricevos la premion.
