… Kian valoron havas la okulo,
Se blinda, surda estas nia kor’?…
| — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — | — |
I.
Sinjoro Riĉ estis posedanto de granda brandfarejo, en urbeto X. Multaj laboristoj obligadis lian kapitalon, kiu ariĝadis en grandaj, preskaŭ senfundaj trezorejoj. Sed oni ne amis la riĉulon.
Estas homoj, kiuj ne altiras homan koron. La riĉulo, gajninte la sorton, perdis ie dumvoje sian koron. Kaj ne nur la koron. Li perdis ankaŭ la klarecon de sia vido. Liaj antaŭaj nebonkoraj konatuloj, precipe la familianoj, diris, ke li blindiĝas: li ne rekonas, kion li rekoni ne deziras. Precipe lia frato Malriĉ kun la bofratino Finjo estis ekster la sfero de lia vido. Ili estis turmento de lia vivo. Kun legio da etaj infanoj ili ofte invadis la riĉulon, malpurigante la luksajn tapiŝojn de l’ palaca marmora ŝtuparo.
Sinjoro Riĉ eĉ proponis al sia frato transloĝiĝon en alian urbon. Li eĉ donis al li tiucele sufiĉan monon, sed la frato prenis la monon kaj restis, kie li estis. Ribeligis lin lia edzino Finjo:
