oftaj malbenoj kaj plendoj de sia patrino kontraŭ la riĉa bofrato.
— Ho, se mi ne estus blinda! — sopiris Sonjo.
III.
Dume en la palacon enŝteliĝis ia malbona malsano. Neniu sciis, kia ĝi estas, ĉar la palaca kuracisto fermigis al ĉiuj la buŝojn. Je ĉiuj demandoj oni respondis, ke s-ro Riĉ malsaniĝis je la stomako. Sed la sekreteco, per kiu oni penis ŝirmi la veron, havis malan efikon. Disvastiĝis famo, ke en la palaco kaŝiĝis pesto aŭ ĥolero.
Teruro fortimigis ĉiujn palacanojn. Eĉ la vojon alpalacan oni evitadis, kiel infektitan. La restinta tie sola maljuna palacestro anoncis, ke estas serĉata flegisto por bona pago. Sed nenie troviĝis volontulo: ĉiu timis riski la vivon. La pago ĉiuhore obliĝadis. Jen atingis sumon de 5 dolaroj potage.
En la domo de gesinjoroj Malriĉ la tento de 5 dolaroj faris inferon. Sinjoro Malriĉ volis iri en la palacon, sed lia edzino ne permesis.
— Kiu nutros viajn 13 infanojn, se vi — gardu Dio! — infektiĝos kaj mortos, he?…
— Se mi mortos, vi havos monon, kaj Dio vin zorgos.
— Ne Dio, sed vi estas mia edzo! Vi ne iros tien eĉ por miliono.
— Nu, eĉ por duonmiliono mi tuj forkurus tien…
— Vi ne iros al tiu ĉi blindulo, kiu ne rekonas sian fraton!!… — kriis la malpacema Finjo.
— Sed tamen li estas mia frato…
— Via frato?!… de kiam li fariĝis via »kara
