— Portu la ringeton kun la lasta saluto al mia orfigota familio. Estu por ili mia morto ne tro sentebla.
— Ne malĝoju: vian familion zorgos ja la »reĝo kaj la patrujo«! — provis konsoli la standardisto.
Sed iu doloriga grimaco kurbigis la buŝon de la mortanto. La standardisto povus multe pli rakonti, sed li estas diskretulo.
Kaj ekvojiris li malgaja, serĉante sian hejmon. Sed li ĝin ne povas retrovi: ĉie mastras iu fremda, ĉie loĝas iu nekonata. Malĝojo kaj malespero kaptas lian koron. Homoj lin ne rekonas, nek li — la homojn. Oni lin ignoras.
Sed li iomete ripozu, plifortiĝu, ŝanĝu la ĉifonulan veston — kaj li alparolos la homojn per iu nova komprenilo, kies sorĉefikecon spertadis li ofte sur la kampo.
Ho, magia ĝi estis!…
Kiam li staris kun sia standardo inter du batalantaj vicoj, li ekaŭdis flanke:
— Sinjoro, vi trafos en mian — steleton!
Kaj tuj forfalis la bajonetoj el manoj de ambaŭ atakintoj. Poste ofte li aŭdis la saman lingvon kun la sama sorĉmagia efiko.
La »steleto« estis verda kaj kvinpinta.
— Ho, se ĉiuj portus ĝin tiam!
Estis momento, kiam la malfeliĉa standardisto tute perdis la esperon kaj volis ekmigri…
Sed iu voĉo interna ordonis:
Standardon verdan prenu en la manojn,
Ĝin alte levu kaj en bona hor’
La erarintajn pekajn homaranojn
Sur ĝustan vojon elkonduku for!…
Kaj ekiris li kun nova alte levita standardo, kaj,
