Saltu al enhavo

Paĝo:Verkoj de FeZ, 1935.pdf/39

El Vikifontaro
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita

El la subtero (aŭ el la profundo de la scenejo) eliras iu malluma persono, kiu, ŝirmetante la okulojn, diras emocie:

Invito via min venigas…
La lum’ okulojn plenblindigas…
Min io pelas… io igas…
Instigas io min…

Nek famo, nek la ambicio,
Nek gvidas min la glorenvio —
Min pelas io, igas io…
Instigas min sen fin’…

Mi estas kvazaŭ pekspirito
Al vag’ eterna kondamuita,
Al pereiga ago spita —
Jen kio estas mi!

Pereo, sango kaj detruo —
Jen mia ĝojo, mia ĝuo!…
Sed tamen — ia plorenuo
Min premas sen konsci’.

Invito via min venigas…
La forto via min mortigas…
La lum’ okulojn plenblindigas…
Ho, ŝirmu iom ĝin!…

(Malrapide foriras.)

— Jes!… forto nia vin mortigos,
La lum’ okulojn plenblindigos,
Sed koro nia humiligos
Kaj — repacigos vin!…


»La Revuo« 1912—3 (pĝ 53).