El la subtero (aŭ el la profundo de la scenejo) eliras iu malluma persono, kiu, ŝirmetante la okulojn, diras emocie:
Invito via min venigas…
La lum’ okulojn plenblindigas…
Min io pelas… io igas…
Instigas io min…
Nek famo, nek la ambicio,
Nek gvidas min la glorenvio —
Min pelas io, igas io…
Instigas min sen fin’…
Mi estas kvazaŭ pekspirito
Al vag’ eterna kondamuita,
Al pereiga ago spita —
Jen kio estas mi!
Pereo, sango kaj detruo —
Jen mia ĝojo, mia ĝuo!…
Sed tamen — ia plorenuo
Min premas sen konsci’.
Invito via min venigas…
La forto via min mortigas…
La lum’ okulojn plenblindigas…
Ho, ŝirmu iom ĝin!…
(Malrapide foriras.)
— Jes!… forto nia vin mortigos,
La lum’ okulojn plenblindigos,
Sed koro nia humiligos
Kaj — repacigos vin!…
»La Revuo« 1912—3 (pĝ 53).
