Foje faris Beethoven piede parton de l’vojiro
por ŝpari monon.
Iun posttagmezon, li haltis antaŭ malgranda
kaj malnova dometo kaj petis gastamon, ĉar ankoraŭ
kelke da mejloj li devis marŝi antaŭ ol alveni ĝis
Vieno kaj tiun vesperon liaj fortoj ne permesis al
li daŭrigi la vojaĝon.
Oni akceptis lin kune kun la familio, li vespermanĝis
kaj poste sur la seĝegon de la familiestro li
eksidis antaŭ la fajro.
Tuj kiam la manĝotablo estis formetita, malnovan
fortepianon malfermis la mastro, kaj muzikilon
alpendigitan al la muro prenis ĉiu el la filoj dum
la patrino kaj ŝia filino sin okupis per la mastraĵlaboro.
La patro donis la agordon kaj la kvar muzikantoj
komencis ludi
Verŝajne la muziko, kiun ili ludis, multe interesis
ilin, ĉar korpe kaj anime ili sin dediĉis al ĝi»
la virinoj ĉesis momente la laboron por aŭskulti kaj
sur iliaj vizaĝoj oni rimarkis kvietan kortuŝecon.
Je tio, kio okazis, ne povis partopreni Beethoven,
ĉar eĉ unu noton li ne aŭdis.
Kiam ili estis finintaj, kun varma kortuŝeco ili
premis al si reciproke la manojn, kvazaŭ ili volis
komuniki unu al alia la feliĉan impreson, kiun ili estis
sentintaj kaj la fraŭlino enĵetis sin plorante en la
brakojn de sia patrino.
Fine post mallonga interparolado, ili reprenis
la muzikilojn. Ili rekomencis, tiun fojon ilia entu-
Paĝo:Vienano - Esperanto per Esperanto, 1932.pdf/59
Ĉi tiu paĝo estas provlegita
