FABELOJ DE ANDERSEN
DUA PARTO
ROZO DE LA TOMBO DE HOMERO
Ciuj kantoj de la oriento parolas pri Ja amo de la najtingalo al la rozo; en la silentaj stellumaj noktoj la flugilhava kantisto faras serenadon al sia bonodora floro.
Ne malproksime de Smirna, sub la altaj platanoj, kie la komercisto pélas siajn Sargitajn kamelojn, kiuj fiere levas siajn longajn kolojn kaj peze marsas sur sankta tero, mi vidis florantan rozarbetajon; sovagaj kolomboj traflugadis inter la branéoj de la altaj arboj, kaj iliaj flugiloj lumis, kvazati ili estus el perlamoto,
Sur la rozarbetajo unu floro estis la plej bela el Giuj; kaj al éi la najtingalo kantis sian amdoloron. Sed la rozo silentis; e€ unu guto da roso ne kuSis sur fiaj folioj kiel larmo de kompato. Kune kun sia bran?o @i klinis sin super kelke da grandaj Stono}.
«Ci tie ku&as la plej granda kantisto de la tero! » diris la rozo, « super lia tombe mi volas bonodori, sur gin mi volas Sufi miajn foliojn, kiam la ventego ilin deSiras de mi. La kantisto de Hiado farigis tero en la tero, el kiu mi kreskas. Mi, rozo de la tombo de Homero, estas tro sankta, por ke mi floru por la kompatinda najtingalo! »
Kaj la najtingalo kantis tiel longe, gis £1 mortis de sopirado!
La kamelpelisto venis kun siaj Sargita; kameloj kaj siaj nigraj sklavoj, Lia malgranda knabo trevis la mortintan birdon; la malgrandan kantiston
