li enterigis en la tombo de la granda Homero; kaj la rozo tremis en la vento. Venis la vespero, la rozo kunkunfaldis siajn foliojn pli dense kaj songis, songis, ke estas belega luma tago. Grupo da fremdlandaj, Frankaj viro) venis, ili entreprenis pilgriman vojagon al la tombo de Homero. Inter la fremduloj estis unu kantisto el nordo, el la hejmo de la nebuloj kaj nordaj lumoj. Li derompis la rozon, premplatigis gin en libro kaj forportis gin tiarmaniere kun si en alian parton de la mondo, en sian malproksiman patrujon. Kaj la rozo forvelkis de malgojo kaj kuSis en la premanta libro, kiun li malfermis en sia patrujo. Tiam li diris : «Jen estas rozo de la tombo de Homero! »
Tiel songis la floro; kaj gi vekigis kaj tremis en la vento. Guto da reso falis de Ziaj folioj sur la tombon de la kantisto. Kaj la suno levigis, la tago farigis varmega, kaj la rozo ardis pli bele ol antaiie, fi estis ja en sia varma Azio, Subite oni ekatidis paSojn, venis fremdlandaj Frankoj, kiel la rozo vidis en sia sono, kaj inter la fremduloj trovigis poeto el nordo. Li rompis la rozon, metis kison sur gian fre&an bugon kaj for- portis gin kun sien la hefmon de la nebuloj kaj de la nordaj lumoj.
Kiel mumio la kadavro de la floro kugas nun en lia lliado, kaj kvazaiti en songo gi atidas, kiel li malfermas la libron kaj diras: « Jen estas rozo de la tombo de Homero!»
DIO DE DORMO
fn la tuta mondo neniu scias tiom multe da historioj, kiel la dio de dormo. Li estas bonega rakontisto.
Cirkaii la vespero, kiam la infanoj sidas ankorati tre honkondute ée la tablo ati sur sia tabureto, venas la dio de dormo. Li venas lati la Stuparo mallaiite, éar li havas sur la piedoj nur Strumpojn; tute senbrue li malfermas la pordon, kaj rapide li Sprucigas al la inftanoj en la okulejn doléan lakton, tre delikatan, tre delikatan, kiu tamen tute sufiéas por tio, ke ili plu ne povas teni la okulojn nefermitaj. Tial ili ankati lin ne vidas. Li glitkuras rekte malantati ilin, blovas al ili kviete sur la nukon,
