—Amiko Bjelski, aŭskultu: vi estas malsana kaj ne povas resti tie ĉi. Kie vi loĝas? ... Mi kondukos vin hejmen.
Li ridetis grimace kaj diris per malforta voĉo:
—Mi ne havas plu hejmon.
—Kie vi do dormis la lastajn noktojn?
—En ĉi tiu dometo—, li diris, kaj tria elspiro eliris lian buŝon.
Mi ne plu aludis liajn mortigintojn, kredante lin deliranta, kiam li parolis pri la knaboj kaj Barazof; ĉar nenie sur la mortintejo mi estis vidinta personojn. La kompatinda vireto ne povis tamen pasigi pluan nokton sur ĉi tiu loko, kaj ĉar li ne havis plu hejmon, restis al mi nenia rimedo, krom konduki lin al miaj geadoptintoj, kaj mi demandis:
—Ĉu vi estas sufiĉe forta por piediri?
—Mi kredas ke jes, sed se mi povus, mi ne kuraĝus iri sur la stratoj.
—Kial?— mi demandis, kredante ke refoje li deliras.
—Pro mia kolo; la homoj vidos, ke ĝin ĉirkaŭas ruĝa strio, kaj ili divenos, kion mi faris.
—La strio preskaŭ foriĝis; nur ekstaru, apogu vin sur mia brako kaj ni iros kune.
Li klopodis leviĝi, tiam li diris:
—Mi timas, ke miaj kruroj estos tro malfortaj.
—Viaj kruroj? ... Ĉu ili doloras vin?
—Ne, sed mi ne manĝis dum tri tagoj—; kaj refoje li ridetis grimace.
—Ĉu mi alportu manĝaĵon?— mi demandis.
Li ne respondis, sed kovrante al si la vizaĝon ambaŭmane, li ekploris mallaŭte, dum lia korpo tremetadis, kvazaŭ elektra fluo ĝin trakurus.
—Rekvietiĝu, mia amiko—, mi diris, —mi helpos al
