vi; mi devas lasi vin dum momento, sed revenos tuj kun veturilo por veturilkonduki vin al mia domo.
—Al la domo de sinjoro Romeskaŭ? ... Sed kion li diros? ... Li jam faris por mi tro multe.
—Vi tamen ne povos resti sur la strato aŭ en tiu ĉi konstruaĵeto—, mi diris, rigardante ĉirkaŭe. Bjelski rimarkis, ke mi rigardas la portilojn, kiuj staris apude unu sur la alia kaj kiujn li estis uzinta por stari sufiĉe alte por fiksi la kordon al trabeto, je kiu li estis pendiginta sin. Li ĝemadis refoje kaj kovris al si la okulojn per la manoj, kvazaŭ li hontus pro tio, kion li faris.
—Ho patrino, patrino!— li flustris.
Mi estis kortuŝita kaj diris:
—Kuraĝon! ... mi ja volas helpi vin.
—Ho, li diris—, mi estas tro mizera; neniu povas helpi min.
—Kial?
—Barazof ne lasus min kvieta.
—Kiu estas tiu Barazof?
Li hezitis; tiam li respondis kvazaŭ por eviti la veron:
—Mi rakontos poste... Ho Dio, Dio!
MI pensis, ke li aludis la grasulon, kaj diris plue:
—Ne malkvietiĝu pri Barazof; mi ja aranĝos tiun aferon por vi. Refoje lin atakis tiu sama kvazaŭ elektra ektuŝo, kaj momenton poste li flustris:
—Mi ŝuldas tro multe, ... multe tro multe..., mi ja ne povus toleri, ke vi pagu..., vi jam pagis al mi tro multe...—; tiam li ekkaptis mian manon kaj premis ĝin nerveme.
—Atendu tie ĉi momenton—, mi diris, —mi tuj revenos kun veturilo, sed promesu al mi, ke vi ne refoje...—, mi eksilentis, sed fingre montris la tratranĉitan ŝnuron.
