"Cu esti malsekigata? Antaŭguston de tio mi ricevis."
"Ne estas nur tio sola! La forto de la alsaltantaj ondoj povis vin renversi, kaj per la akraj rifoj vi povis vin vundi."
"Preskaŭ mi fakte estus falinta!", ŝi ridante konfesis. "Nur pro viaj bonaj motivoj mi pardonas al vi, vi traktis min kiel infanon!"
"Vi ankaŭ estis tia", li volis respondi, sed ĝustatempe li retenis sian parolon.
"Sed nun ni volas iom vespermanĝi", ŝi vigle daŭrigis.
"Kaj botelon da ĉampanvino ni hodiaŭ ankaŭ trinkos, ĉu jes?"
"Ĉi tiu deziro certe ne estos neplenumebla!" li respondis, imitante ŝian viglan tonon. "Kie, laŭ ordono de via fraŭlina moŝto, la vespermanĝo estu alportata?"
"En Granda Hotelo de Paris! Tie ĉiam estas interesa societo!"
"Tre miksita!"
"Estas ja neniu el viaj konatoj ĉi tie, kaj mi ja staras sub via oficiala ŝirmo."
"Jes, en mia kunesto vi ne kompromitiĝas!"
"Tio entute ne povas okazi", ŝi rediris en certa tono. "Ni amerikaninoj ĝuas multe pli grandan Iiberecon ol la germanaj sinjorinoj, sed ni ne misuzas ĝin."
"Des pli bone! Estas nur necese, ke ni unue estu certaj pri tio, ke Jameson forveturis, alie ni ne risku vidatigi nin en Granda Hotelo de Paris. Ne estus maleble, ke ankaŭ li venus tien!"
"Sed ni vere ne povas atendi ĝis post la lla horo! Post ĉi tiu poeta spektaklo mi sentas tre prozan malsaton! Ĉu vi ne ankaŭ?"
"Mia stomako estas kutimigita al tio, ke ĝiaj postuloj iafoje povas esti kontentigataj nur post sufiĉe longa
