"Sed kien?"
" Al alia kuracloko aŭ en la proksimecon de tia. Mentone ja certe situacias bonege por li."
"Pro kio?"
"Ĉar la itala landlimo de ĉi tie estas atingebla piede en duona horo."
"Ĉu ni eble povos arestigi lin ankaŭ en Itallando?"
"Certe, sed por tio ni unue devus intertrakti kun la koncerna polica estraro, kio havigus al li antaŭeston, kiun li certe bone uzus."
Intertempe ili estis alvenintaj ĉe hotelo Eden, kie ili bone matenmanĝis kaj trinkis botelon da ruĝa vino. Poste ili supreniris al Rue St. Agathe, en kiu la serĉita vilao staris. La
mastrino nun estis hejme. Unue ŝi ne volis ludoni la ĉambrojn por pli mallonga tempo ol unu monato, kaj Edito mansignis al Merten, ke li konsentu. Sed ĉi tiu deklaris en plej decida tono, ke tiukaze li luus aliloke. Li diris, ke ofte en loĝejo vidiĝas mankoj, kiujn oni ĉe la unua rigardado ne estas atentinta, kaj pro tio li principe kontraktas por iom longa tempo nur7 kiam li estas konvinkinta sin, ke la loĝejo estas tute laŭ lia plaĉo.
Sinjorino Delaroque cedis al Merten kaj fine konsentis pri lia propono. Dum la ĉambroj estis pretigataj, von Merten iris kun Edito en la ĝardenon, por iom promeni en ĝi.
"Kial vi ne volis lui la ĉambrojn por unu monato?" ŝi demandis lin, kiam ili paŝis sur la pura piritvojo, kondukanta al la posta parto de la granda ĝardeno.
"Unue mia estraro postulas de mi ekstreman ŝparemon — "
"Ho, tiun malgrandan sumon mi volonte estus paginta!"
