la vilao, kies ĝardeno senpere tuŝas tiun de la vilao Deux Colombes. Ŝi estas tre afabia sinjorino."
"Ĉu vi opinias, ke oni estas bone loĝigata ĉe ŝi?"
"Certe, ŝi faros ĉion, por kontentigi vin. Sed pardonu, sinjoro, mi nun nepre devas reiri al mia malsanulino."
"Nur ankoraŭ unu aferon! Mi luis hodiaŭ la ĉambrojn ĉe sinjorino Delaroque kaj morgaŭ venigos nian pakaĵon ĉi tien. Ĉu vi eble morgaŭ posttagmeze je la 2a povus veni al ni kelkajn minutojn, por ke mi konatigu vin kun mia kuzino?"
" Volonte, sinjoro, supoze, ke sinjoro Burke ne ĝuste je la sama tempo estos ĉi tie."
"Se tio okazus, ĉu vi venus tuj, kiam li ree estos foririnta?"
"Jes, sinjoro! Ĝis la revido!"
Ŝi rapidis reen tra la olivarbareto, kies alian randon ili intertempe estis atingintaj. Merten, por eviti, ke ŝi trovu Editon interparolanta kun sia pacientino, saltis trans la plektbarilon, kiu ĉirkaŭis la tutan ĝardenon, kaj rapide iris al la posta parto de la ĝardeno. Tie li vidis Editon staranta apud la plektbarilo kaj vigle parolanta kun la malsanulino. Je lia voko ŝi ĉesigis la interparolon kaj sekvis lin en alian parton de la ĝardeno. Sin ankoraŭfoje turnante, von Merten vidis la flegistinon revenanta al la hamako.
"Estas Ellen Woodwell!" Edito raportis al li.
"Mi estis konvinkita pri tio, sed kiamaniere vi eksciis tion?"
"Mi atendis, ĝis kiam la flegistino estis foririnta. Tiam mi vokis: 'Ellen!' La malsanulino turnis sin al mi. 'Kiu vokis min?' ŝi demandis.
'Estis mi, fraŭlino Woodwell!'
'Ĉu vi konas min?'
