Aksjonov silentis kaj ne sciis, kion diri. Makar Sjemjonov forrampis de naro klinigis sin ĝis tero kaj diris:
— Ivan Dmitrijeviĉ, pardonu min, pardonu pro Dio! Mi konfesos, ke mi mortigis komerciston; oni vin pravigos kaj vi reiros hejmen.
Aksjonov diris:
— Al vi estas facile paroli, sed kiel estas suferi al mi? Kien mi iros nun? ... Edzino jam mortis, infanoj forgesis min; mi ne havas kien iri...
Makar Sjemjonov ne levigis sin de planko, batadis teron per kapo kaj parolis:
— Ivan Dmitrijeviĉ, pardonu! Kiam mi estis vergita per knuto, ĝi estis pli facila al mi, ol nun rigardi vin... Kaj vi ankoraŭ ekbedaŭris min, ne kulpigis... Pardonu min, pro Kristo! Pardonu min, krimulon malbenitan! Kaj li ekploregis.
Kiam Aksjonov ekaŭdis, ke Makar Sjemjonov ploras, li ekploris mem kaj diris:
— Dio vin pardonos; eble mi estas centoble pli malbona, ol vi! Kaj li ĉesis enui je hejmo kaj deziris nenien el malliberejo, sed nur pensadis pri lasta horo.
Makar Sjemjonov ne obeis al Aksjonov kaj anoncis pri sia kulpo. Kiam estis ricevita permeso al Aksjonov reiri hejmen, — li estis jam mortinta.
