La junulino silentiĝis, venkite de la ĝusteco de tiu respondo.
Sed feliĉe sinjoro Ĵakemaro prezentis al ŝi helpon.
— Eble fraŭlino Kolardo ne estas tute malprava, li diris. Tial ke mi konas la vojon laŭirotan de du vojaĝantoj, se vi bonvolas sekvi miajn montrojn, vi vidos, ke vi havas ĉiujn espereblecojn por ilin renkonti.
— Parolu, sinjoro, parolu.
— Sinjoro Herbeno kaj lia kunulo eliris el Grindelwald tiumatene. Tiuvespere ili pasigos la nokton en Schwarzegg, montodometo, kiun la Alpa klubo konstruigis, meze de eternaj neĝoj, por ke la turistoj ĝin utiligu kiel rifuĝejon. Nur morgaŭ matene ili transiros la Strahlegg’an intermonton, kaj malsupreniros al Grimsel, laŭirante la Aar’an glaciejon. Ili enlitiĝos en la hotelo, kiu staras en tiu loko. Ili ne povos agi alimaniere, ĉar troviĝas tie neniu alia loĝejo. Tio do nin kondukas ĝis postmorgaŭ matene. Ilia vizito al la Rhona glaciejo konsumos ilian tutan postmorgaŭan tagon. Do, supozante, ke ili ne ŝanĝis sian decidon, se vi veturus morgaŭ matene per rapida vagonaro, vi havus naŭ ŝancojn kontraŭ unu, por alveni al la Rhona glaciejo samtempe kiel ili.
Reĝino estis preninta Bædeker’an gvidolibron. Dum sinjoro Ĵakemaro parolis, li montris per fingro sur la landokarto la geografiajn punktojn, al kiuj li aludis. La junulino atentege rigardis kaj aŭskultis, ne perdante unu vorton de tiuj klarigoj.
— Tio ŝajnas al mi terure malsimpla, diris fraŭlino Rozino.
— Ne, ne, onklino mia, kontraŭe nenio estas pli simpla. Ne maltrankviliĝu. Mi komprenis: tio sufiĉas.
Fininte sian viziton, sinjoro Ĵakemaro sin levis por eliri, kiam fraŭlino Kolardo lin haltigis.
— Unu vorton ankoraŭ, ŝi diris, se mi ne trouzas vian komplezon.
La vizitanto sin klinis.
