— Malprecizajn, sensencajn parolojn. Mi neniel ilin komprenis.
— Ha! mi preferas tion.
— Nun, sinjoro Maziero, necese estas, ke vi estu prudenta kaj enlitiĝu tuje.
Prenante la bankieron per la mano, ŝi lin kondukis al lia ĉambro. Obeema kaj ne batalema, la malfeliĉulo ŝin sekvis kiel infano.
En tiu momento Baptisto alkuris duonvestite, havante okulojn ankoraŭ plenajn je dormado.
— Baptisto, diris Reĝino, via mastro sin sentas iom malsaneta. Vi ne devos lin delasi dum la tuta nokto.
Poste la junulino eliris el la dormoĉambro de Maziero kaj resupreniris al sia apartamento.
La morgaŭon, kvankam Maziero sentis sin ankoraŭ iom rompita, li tamen estis tute resanigita el sia terura inkubsonĝo.
Li diris al sia meĥanikisto, ke li preparu la aŭtomobilon.
— Al hospitalo Necker, li ordonis. Kiam la bankiero estis elkaleŝiĝinta:
— Ĉu la sinjoro Direktoro estas videbla? li petis de la pordisto. Donu al li mian vizitkarton, mi petas.
Post kvin minutoj, Maziero eniris en la privatan apartamenton de sinjoro Variaso.
— Kiel? Ĉu estas ci, mia kara Maziero, ekkriis la Direktoro, premante la manon de l’ bankiero: necese estas, ke ci havu tre gravan motivon por min viziti en tiel matena horo. Kio estas en ci? Ci ŝajnas kortuŝita.
— Variaso, mia malnova amiko, mi venas revivigi en cia cerbo memorojn, kiuj en ĝi kuŝas depost preskaŭ tridek jaroj. Mi dezirus havi sciigojn pri fariĝoj, kiuj okazis en epoko, en kiu ci estis nur malalta oficisto en la hospitalo por Trovitaj Infanoj, straton Denfert-Rochereau.
— Diablo! Tio estas iom maljuna. Feliĉe mi konservis
