ĉiujn miajn notojn metode kaj laŭjare klasigitajn.
— Mi scias. Ci ĉiam havis manion al kolektado de skribaĵoj. Ofte eĉ mi cin moketis pri tio, kiam ni estis en liceo, ne divenante, ke tiun frenezeton mi devos iam utiligi.
— Pri kio ci volas paroli?
— Je 1874, mi interesiĝis pri infano, kiun oni alportis al hospitalo, la 10an de Decembro, je la sepa kaj duono vespere. Ĉu ci memoras pri tio?
— Atendu unu minuton.
Variaso eliris momente kaj revenis kun kartonskatolo plena je skribaĵoj. Sur tiu ujo legiĝis, skribita per dikaj literoj, la cifero de la jaro: 1874.
Li rediris:
— Efektive mi memoras, ke ci venis peti sciigojn pri tiu infano.
Kaj dum la Direktoro parolis, li serĉis en la aro da skribaĵoj kun tiu rapidmoveco, kiun nur granda kutimo povas doni.
— Ha! jen estas, li diris: mi trovis. En tiu dokumento oni parolas pri kamparano, en kies brakojn oni estis metinta antaŭ momento novnaskitan knabon, petante de li, ke li bonvolu lin porti al la hospitalo por Trovitaj Infanoj.
— Tre bone; tio estas tute ĝusta. Ĉu tiu kamparano havis bluan kitelon?
— Li havis bluan kitelon, respondis Variaso, daŭrigante sian legadon.
— Nun, kio fariĝis la infano?
— Li estis malfortika etulo, kiu multe suferis en la akuŝlaborado. Li ne vivis pli ol dudek-kvar horojn.
— Ĉu ci estas tre certa, ke ci ne eraras? Ĉu vere li mortis?
— Tute, tute certa. Legu mem: tiu detalo estas tutlitere skribita.
— Kaj pri la aliaj infanoj, kiujn oni alportis ĉi tiun vesperon, ĉu ci havas sciigojn?
