fermis la skatolon, kaj, ĝin relevinte, rigardis en interno.
— Letero! li diris. Tio fariĝas miriga. Li prenis la koverton. Ĝi estis poŝtmarkita, por ke oni povu ĝin tuje ĵeti en poŝtskatolon, kaj portis la surskribon:
Por doni al sinjoro Klozelo, advokato en Parizo.
— Sed mi rekonas la skribmanieron de Reĝino! ekkriis la bankiero.
La letero estis sigelita de kvin vaksaj sigeloj, sur kiuj reliefiĝis la du literoj R. K.
— Reĝino Kolardo! Mi ne eraris. Cetere mi rekonas la sigelilon de tiu malfeliĉulino. Sinjoro. Ĵekemaro, aldonis Maziero, sin turnante al sia iama najbaro, ĉu vi povas doni al mi du horojn?
— La tutan vesperon, se vi volas.
— Venu kun mi Parizon. Mi rapidas porti tiun leteron al Eduardo, tial ke li sola havas rajton ĝin sensigeligi. Samtempe vi rakontos al li en kiaj cirkonstancoj ĝi alvenis en viajn manojn.
Dum la vojiro, la bankiero diris al sia kunulo:
— Ĉiam mi suspektis Reĝinon, ke ŝi estas tiu mistera virino, kiun mia kompatinda Fernando neniam volis perfidi. Mi estas certa, ke tiu letero enhavas klarigon pri la enigmo, kiu kondamnigis tiun malfeliĉan infanon. Ŝajnas al mi, ke la aŭtomobilo marŝas tiel malrapide kiel testudo, tiel forte mi deziras scii. — Iru do pli rapide, li diris al la meĥanikisto.
— Neeble, sinjoro; mi havus protokolon pro troo da rapideco.
Kiam la advokato, sciigita per kelkaj mallongaj frazoj, prenis la koverton al li adresitan, lia manoj tremis pro kortuŝeco.
Apenaŭ li estis ĵetinta ekrigardon sur la manskribitajn foliojn:
— Vi estis prava, li diris al Maziero. Reĝino estis la amantino de Fernando.
