patro Fradeko restis sidanta sur sia seĝo, tiel premegite, tiel palegiĝante, ke li inspiris kompaton.
La bankiero daŭrigis:
— Alvenas ĉiam momento, en klu malkovriĝas ĉiuj sekretoj, eĉ tiuj, kiujn oni kredis plej plene kaŝitaj. Vi vidas, ke mi estas supere sciigita. Se mi volus, unu sola vorto elparolita de mi sufiĉus, por ke oni uzu por vi la 345an artikolon de la Puna Leĝaro: kaj tiun artikolon, mi estas certa, ke vi konas tiel bone kiel mi.
— Pardonu, pardonu, ĝemis la malfeliĉulo, plektante la manojn.
— Mi konsentas silentadi; sed mi metas kondiĉon.
— Mi akceptas ĉiujn viajn postulojn; sed ne liveru min.
— Ĉu vi respondos senartifike al ĉiuj miaj demandoj?
— Jes.
— Se vi mensogos, mi tion tre facile rimarkos: kaj vi putriĝos en malliberejo ĝis la fino de via vivo.
La kelkaj dentoj, kiuj restis ankoraŭ en la buŝo de l’ maljuna kamparano brue krakadis.
— Mi ne mensogos, li balbutis; tion mi certigas.
— Ĉu la rakonto, kiun mi faris, estas akurata?
— Tiel akurata, ke mi demandas min, kiu povis liveri al vi tiajn sciigojn, tial ke, krom mia edzino, kiu estas malviva, kaj mi, neniu konis la veron pri tiu afero.
— Tiam Petro estas vere la infano, kiun mi metis en viajn brakojn?
— Li estas tiu infano.
— Ĉu ekzistas alia fariĝo, kiun mi forgesis?
— Neniu. Se mi devus rakonti mem la okazintaĵon, mi ne povus diri plion. Mi preskaŭ kredas, ke vi estas la diablo, kaj ke vi troviĝis ne nur apud mi, sed plie en mia penso.
— Nur tion mi deziris koni. Adiaŭ, sinjoro Fradeko. Sed la maljunulo estis tiel inerciigita, ke li ne ŝajnis rimarki la eliron de Maziero.
Dum la nokto la bankiero revenis Parizon.
