Por plezurigi al la virino amita, Petro promesis, ke li ne atencos plu kontraŭ sia vivo.
En tiu momento li ekvidis Mazieron.
— Ha! li ekkriis, estas vi tiu, kiu min savis. Mi ŝuldas al vi dankemon.
Kaj kun videbla penado Fradeko prezentis al la bankiero sian manon. Sed ĉi tiu ne ĝin prenis.
— Mi faris nur mian devon, li respondis simple.
— Eble vi estus aginta pli humane, ne vin intermetante.
— Kiam oni havas infanon, oni devas vivi por li, respondis gravtone Maziero.
— Ha! vi estas vere prava, ekkriis sinjorino Herbeno. Poste sin turnante al la malsanulo:
— Ci do ne pensis al cia filo? murmuris la juna patrino kun larmoplenaj okuloj.
— Malfeliĉa Maŭrico, kompatinda etulo, se cia patro mortus, kiu do cin vartus, kiam mi ne ekzistos plu? Subite, tial ke Petro ne estis plu minacita de danĝero, la falsa energio, kiu subtenis Beatricon, tuje elfalis; kaj la juna virino svenis en la brakoj de Maziero, kiu havis nur tempon sufiĉan por ŝin klinigi sur kanapon.
Dume Fernando estis elirinta el la ĉambro. Vidante, ke lia frato renaskiĝas al la vivo, li sentis, ke neesprimebla kortuŝegeco premegas lian bruston. Certe Herbeno havis por la karaktero de Fradeko realan simpation; sed Beatrico staris inter ambaŭ. La junulo faris sian devon ĝis la fino, ne ŝanceliĝante: tamen se, malgraŭ lia zorgo kaj lia sindono, liaj penadoj kaj la klopodoj de Maziero fariĝus senfruktaj, lia konscienco ne povus lin riproĉi: kaj li mallaŭte konfesis, ke la morto de Petro multe simpligus la situacion. Beatrico ne povus lin kulpigi; kaj tion pruvis nediskuteble la admiroplena rigardo, kiun ŝi al li pafis antaŭ momento.
Fernando estis okupita de tiuj pripensoj; li sin kul-
