L'Diskurso apud Gettysburg
Okdeksep jaroj antaŭ nun, niaj patroj fondis, sur ĉi tiu mondoparto, novan nacion kiun estis konceptita en libereco kaj dediĉita al la propono ke tuta homaro egale kreas.
Nun, ni engagiĝas en grandegao enlanda milito por ekscii ĉu tiu nacio, aŭ iu nacio, tiele konceptita kaj dediĉita povas longtempe daŭri. Ni kunvenis sur grandegan batalkampon de ĉi tiu milito. Ni venis por dediĉi parton de ĉi tio kampo por fina ripozejo por tiuj kiuj ĉi tie donis sian vivon por ke tiu nacio vivu. Estas tute taŭge kaj kovene por ni tiamaniere farus. Tamen, en pli granda senco, ni ne povas dediĉi, ni ne povas sanktigi, ni ne povas beni, ĉi tiun terenon. La kuraĝuloj, ĉu vivaj ĉu mortitaj kiuj luktis ĉi tie sanktigis ĝin multe pli altnivele ol povus nia mallerta kapablo pligrandigi aŭ malgrandigi. La mondo apanaŭe atentos kaj nelongtempe memoros kiun tiun ni diris ĉi tie, sed ĝi neniam povos forgesis kiun tiun ili faris ĉi tie.
Estas devo de ni vivantaj, male, esti ĉi tie dediĉita al la nekompleta laboro kiun ĉi tie tiuj kiuj batalis jam tre noble progresis tiuj. Estas, male, nia devo dedicigi al la grandega restanta tasko antaŭ ni; ke ni ekhavu el ĉi tiuj honorindaj mortintoj eĉ pli altan inspiron por la kaŭzo por kiu ili donas sian finan, tutan mezuron de devo, ke ni ĉi tie plej solene decidu ke ĉi tiuj mortintoj ne vane mortis; ke ĉi tiu nacio, sub Dio, havu novan naskigon de libero; kaj ke regado de la popolo, fare de la popolo, kaj por la popolo ne malaperu el la Tero.