La Rakonto de Mortul

La Rakonto de Mortul (Marto 1923)

Tradukita de la Vikifontara komunumo
Strangaj Rakontoj (p. 8-19)

Elŝuti kiel:

collectionStrangaj RakontojMarto 19238-19

Por Skalpaj Pikantaj emocioj kaj Ekstrmea Teruro, Legu

La
Rakonto de Mortulo

De Willard E. Hawkins

La scivolema rakonto sekva estis trovita inter la artikoloj de la forpasinta d-ro John Pedric, psikika esploristo kaj aŭtoro de okultaj verkoj. Ĝi montras, ke estis ricevita per aŭtomata verkado, same kiel pluraj el liaj publikaĵoj. Bedaŭrinde, ne estas registroj por konfirmi ĉi tiun supozon, kaj neniu el la rimedoj aŭ helpantoj dungitaj de li en sia esplorado konfesas scion pri ĝi. Eble - ĉar la Doktoro laŭdire posedis iujn psikajn kapablojn - ĝi eble estis ricevita de li. Ĉiukaze la manko de datumoj senutiligas la recitalon kiel dokumenton por la Societo por Psika Esplorado. Ĝi estas publikigita por ĉia propra intereso aŭ signifo, kiujn ĝi povas posedi. Rilate al la menciitaj nomoj, aldoneblas, ke ilin ne konfirmas la registroj de la Militministerio. Oni povus tamen subteni, ke intence fikciaj nomoj estis anstataŭigitaj, ĉu de la Doktoro, ĉu de la komunikanta ento.

ILI vokis min - kiam mi promenis sur la tero en korpo de densa materio - Richard Devaney. Kvankam mia rakonto malmulte rilatas al la milito, mi estis mortigita en la dua batalo de la Marno, la 24-an de julio 1918.

Multfoje, kiel homoj kutimis fari, kiuj sentis la ĉiutagan horan baldaŭon de morto en la tranĉeoj, mi imagis tiun okazaĵon en mia menso kaj demandis min, kiel ĝi estos. Ĉefe mi emis kredon je totala formorto. Ke, kiam la vigla, sangriĉa korpo, kiun mi posedis, estus senigita de ĝiaj kapabloj, mi, kiel estaĵo krom ĝi, daŭriĝus, ne estis kredeble. La ludado de vivo tra la homa maŝino, mi rezonis, estis kiel la fluo de benzino en la motoron de aŭto. Fermu tiun fluon, kaj la motoro fariĝis inerta, morta, dum la fluido, kiu donis al ĝi potencon, estis en si mem nenio.

Kaj do, mi konfesas, estis surprizo malkovri, ke mi mortis kaj tamen ne mortis.

Mi ne faris la malkovron tuj. Okazis blindiga cerbokomocio, momento de mallumo, sento de falo - falo - en profundan abismon. Nedifinita tempo poste, mi trovis min staranta konsternite sur la montoflanko, al kies kresto ni premis kontraŭ la malamiko. Venis la penso, ke mi certe momente forlasis la konscion. Tamen nun mi sentis min libera de fizika malkomforto.

Kion mi faris, kiam tiu nigra momento forviŝis ĉion? Min regis celo, flama deziro——

Kiel fulmo, rememoro eksplodis sur min, kaj, kun ĝi, ekflamis malamo - ne al la pafistoj Boche, fortigitaj en la arbaro supre, sed al la privata malamiko, kiun mi estis mortigonta.

Ĝi estis la okazo, por kiu mi atendis senfinajn tagojn kaj noktojn. En la malferma formacio, li tenis kelkajn paŝojn antaŭ mi. Dum ni alterne kuris antaŭen, tiam falis sur niajn ventrojn kaj pafis. Mi estis rigardinta mian ŝancon. Neniu suspektus, kun la dekoj, kiuj falis ĉiun momenton sub la senkompatan fajron de la arboj preter, ke la kuglo, kiu finis la karieron de Louis Winston, venis de kamarado-fusilo.

Dufoje mi celis, sed retenis mian fajron - ne pro nedecidemo, sed por ke, en mia venĝa varmego, mi ne sukcesu atingi nemalhaveblan lokon. Kiam mi levis mian fusilon la trian fojon, li proponis justan celon.

Dio! kiel mi malamis lin. Kun fingroj jukantaj por rapidigi la ŝtalon al lia koro, mi devigis min resti trankvila - ekbruligi tiun sekundan fragmenton, kiu certigus zorgeman celon.