— Karulo, iru, veku lin!... — Ĉulkov interrompis lin, petegante. — Ja ĉiu minuto, ĉiu momento...
La junulo obeeme prenis per la mano la pordon, sed ĝi estis nemalfermebla. Li el ĉiuj fortoj puŝis ĝin tien kaj reen, skuis, nenio efikis.
— Ĝi estas ŝlosita, — li diris, fine, revenante al sia loko. — Mi vekos la gardiston, ke li... — kaj ne fininte la frazon, li saltis al la pesilo. — He, vi!... — li diris, puŝante per la piedo la ronkinton. — Estimata sinjoro, ĉu vi surdiĝis?... Oni sonorilsignalas...
— Nun ne estas plu sinjoroj! — edife respondis la gardisto, ordigante ĉapon sur la kapo kaj ĵetante ĉirkaŭe malkontentan, kolereman rigardon de la postdormaj, ŝvelintaj okuloj. — Nun ĉiuj estas egalaj!...
Ree ekbruis la sonorilo. La gardisto malrapide ekiris al la deĵorĉambro, frotante la okulojn.
— Ĝi estas ŝlosita, — diris Ĉulkov, montrante per la okuloj la pordon, — ni...
— Ĉu ŝlosita?... — la gardisto ekridis. — Ĉu oni povas ŝlosi ĝin? Ne, ĝi simple havas unu sekreton.
Kun granda forto li ekpuŝis la pordon per la genuo, poste ektiris ĝin, — ĝi tuj malfermiĝis. Li triumfe-mokeme ekrigardis Ĉulkov’on kaj diris, malaperante post la pordo:
— Kaj vi parolas, ke ĝi estas ŝlosita!...
Post unu momento ekbruis alitona, responda sonorilsono kaj ekaŭdiĝis laŭta, maldelikata kaj malkontenta virvoĉo, videble, antaŭ telefono:
— Nu?... Jes, mi scias!... Jes... Ĉu tiel? Vi mem, diabloj, dormas ĉiam!... Kio?... Azeno,
