trovos bonstata, la fileton...
Ili malrapide elvagoniĝis. En antaŭtagiĝa krepusko tra pluva nebulo estis vidata en kelkaj paŝoj eta stacidomo, apud kiu malrapide, senbrue moviĝis iaj homsiluetoj. Ĝia mallarĝa pordo senĉese malfermiĝis kaj fermiĝis kun obtuza bruo kaj knarado, kaj homoj kunpuŝiĝante, interinsultante eniris kaj eliris tra ĝi. Ĉulkov kun sia kunulo ankaŭ eniris tien. Meze de negranda staciĉambro, havinta nur unu fenestron, kuŝis alta senorda amaso da pakaĵoj, sakoj, korboj kaj felvestaĵoj. Jen tie, jen aliloke sidis kaj kuŝis sur ili virinoj, infanoj. Apude sur du mallongaj benkoj kaj sur la planko baraktis ĝemante kelkaj kontuzitoj. En la deĵorĉambro aŭdiĝis nesilentiĝanta sonorilbruo de telefono kaj monotona frapetado de telegrafaparato. Tra ĝia malfermita pordo oni povis vidi senmalhelpe, kiel konsternite kuris senĉese tra ĝi de la telefono al telegrafaparato kaj reen pala, hirtbarba altkreska staciestro en laŭforma ĉapo, formovita sur la nukon mem, kaj malbutonumita uniformo, kiel atakis lin de ĉiuj flankoj ĉiam novaj kaj novaj homoj, torente plenigintaj la ĉambron. Nenio estis aŭdebla en tiu ĉi ĥaoso de nervemaj voĉoj kaj sonorbruoj.
Ĉulkov kun sia kunulo trapuŝiĝis antaŭen.
— Diru, mi petas, — li sin turnis al la staciestro, kiu ĵus sidiĝis al telegrafaparato kaj rapideme-nerveme ekfrapis per la mano tremanta je la klavo, — ĉu baldaŭ nia vagonaro daŭrigos la vojon? Mia edzino...
— Ĉu vi ĵus falis de la luno? Ĉu vi ne vidas, ke okazis la malfeliĉo al la tuta vagonaro?.. Je dekoj, eble, centoj da...
