Kaj subite ies laŭta ordonema voĉo tremigis la junulon, kiu ankoraŭ vagis sencele, observante la bolintan laboron:
— Kaptu lin, tenu!.. Ĉu vi ne vidas, li freneziĝis?..
Renkonte al li kuris de la stacidomo inteligentvizaĝa viro sen ĉapo. Lia surtuto estis malbutonumita, la kravato formovita flanken. Blankan, amelitan ĉemizon, kiu liberiĝis eksteren, disblovis vento. Sovaĝe svingante per la manoj, ŝirante la ĉemizon, li ploris kaj, terure brilante per la malklaraj, elorbitiĝintaj okuloj, ĝemis:
— Kie estas la mono?.. Redonu mian monon!.. Kie estas la mono?..
Du soldatoj baris al li la vojon kaj penis deteni lin, sed tuj falis sub neatendite-elmontrita de li neordinara forto. Por helpi al la soldatoj alkuris iaj homoj. Ili ĉirkaŭis lin, faligis teren, kunligis kaj ektrenis al la stacidomo. Li baraktis, kontraŭstaris kaj ne ĉesis krii laŭte, korŝirante:
— Redonu mian monon!.. Kie estas la mono?..
Poste oni rakontis, ke li estis kasisto de ia banko, ke oni konfidis al li tre grandan monsumon por veturigi ien, ke li ne sukcesis kunporti la monon el la vagono, de kie li elsaltis sendifekta pro ia miraklo en momento mem de la katastrofo.
Nur antaŭ la sunsubiro oni liberigis kaj riparis la difektitan relvojon kaj Ĉulkov, lacigita kaj elturmentita de ĉio vidita kaj trasentita dum la tago, povis senmalhelpe veturi pluen. Frumatene li disiĝis de la junulo en la urbo kaj rapidis en la hospitalon.
