virinojn, — kaj ankaŭ devigas preĝi.
Ŝi viŝis la okulojn per antaŭtuko.
— Sidiĝu, sidiĝu! Sidiĝu ankaŭ vi, karulo, — ŝi sin turnis al la veturigisto, — jam baldaŭ li finos la preĝadon kaj vokos nin.
Kaj post nelonge ŝi aldonis pli mallaŭte:
— Ĉu vi aŭdas? Li preĝas...
Ĉiuj streĉis la aŭdosenton kaj en la veninta silento memafere oni klare ekaŭdis post la pordo ies profundajn ekspirojn kaj laŭtan flustrvoĉon.
— Li preĝas!.. — multesignife aldonis okulsigninte la vartistino.
— Kia malfeliĉo, kia malfeliĉo, — flustris la gastino. — Tio ĉi estas ĝuste religia frenezeco, pri kiu oni parolis al mi. Kaj kia bona homo li estis, kiel li amis Johan...
— Ĉu ĉiuj kunvenis? — iu laŭte demandis post la pordo.
— Ĉiuj, ĉiuj, karulo! — tuj vigle respondis la vartistino, alkurante al la pordo mem. — Li tuj enlasos ĉiujn nin, ke ni preĝu kun li. Tion ĉi li aranĝas ĉiuvespere. Ni iru!.. Ne ploru, karulino, li ne ŝatas...
— Eniru! — ordonvoĉe ripetis Ĉulkov, malfermante la pordon, sed ankoraŭ ne aperante. — Vartistino, elprenu la knabon el la lulilo!
— Kion li ordonas ankoraŭ?..
— Ke mi alportu la infanon, ke ĝi alkutimiĝu al preĝo kaj...
— Sinjoro, li pereigos la infanon! Karulino, ne tuŝu la etulon, mi petas...
— Mi ne povas... Kion vi timas? Ja ĉiutage...
