proksimeco atingebla dum duonhoro kaleŝe, li nepre devas venigi lin. Sed kiun li sendu al li? Ha! la kampogardiston.
Senbrue li malfermas la pordon kaj diras al la gardisto:
– Jozefo!
– Jen mi estas.
– Iru tuj al la sinjoro kuracisto, kaj diru al li, ke li tuj venu tien ĉi. Sidiĝu en mian kaleŝon kaj rapidu. Rapidegu!
– Jes, mi obeas.
La gardisto ensidiĝis la kaleŝon, Stefano ekmarŝigis la ĉevalojn, kiuj komencis rapide kuri.
Zoe ekaŭdinta la bruon de l’ kaleŝo, lace malfermas siajn okulojn.
– Kie vi estas, Paŭlo?
– Tie ĉi, Zoe, apud vi.
– Tiel malklare mi vidas. Donu vian manon, Paŭlo. Malvarma ĝi estas. Vidu, miaj manoj estas varmaj, kaj varmega estas mia frunto. Kaj – mi ne scias, kie – eble tie ĉi – tiel malvarme estas.
Ŝi prenis lian manon kaj premis ĝin al sia vango:
– Ĉu vi sentas ĝin?
– La febro kaŭzas tion, mia kara Zoe. Mi atendas la kuraciston tre baldaŭ venontan, li helpos al vi. Post unu horo li alvenos. Ĉu vi bone kuŝas, Zoe?
– Bone, nur mia kuseno…
– Mi tuj rebonigos ĝin. Ĉu mi ekbruligo kandelon?
– Estas ja lume, Paŭlo. Mi sentas la sunradiojn ludantajn sur mia frunto, mi vidas la florojn sur la
