"Ho Dio, kiom multe da tempo mi perdis!" diris la malgranda Gerda. "Fariĝis ja aŭtuno, mi ne devas ripozi!" Kaj ŝi leviĝis, por iri pluen.
Ho, kiel vundoplenaj kaj lacaj estis ŝiaj malgrandaj piedoj, kaj kiel malvarme kaj krude estis ĉirkaŭe! La longaj folioj de la saliko estis flavaj, kaj per grandaj gutoj la roso faladis malsupren. Unu folio post la alia defalis, nur la prunelarbo havis sur si ankoraŭ fruktojn, kiuj cetere estis sufiĉe akragustaj kaj adstringantaj por la buŝo. Ho, kiel grize kaj malfacile estis en la malproksima mondo!
Kvara rakonto
Princo kaj reĝidino
Gerda devis denove ripozi. Jen sur la neĝo, ĝuste kontraŭ ŝia loko de ripozo, eksaltis granda korniko, kiu jam antaŭe tie sidis, atente ŝin rigardis kaj balancadis la kapon. Nun ĝi diris: "Kra, kra! bon tag, bon tag!" Pli bone ĝi ne povis paroli, ĝi tamen ne havis malbonajn intencojn koncerne la malgrandan knabieton kaj demandis ŝin, kien ŝi iras tiel sola en la malproksiman mondon. La vorton "sola" Gerda komprenis tro bone, kaj ĝian tutan enhavon ŝi sentis tre profunde; kaj ŝi rakontis al la korniko sian tutan vivon kaj sorton kaj demandis, ĉu ĝi ne vidis Kayon.
La korniko balancis la kapon tre medite kaj diris: "Povas esti, povas esti!"
"Kiel? Ĉu vi tion opinias?" ekkriis la malgranda knabino kaj kisis la kornikon tiel fortege, ke ŝi preskaŭ premmortigis ĝin.
"Singarde, singarde!" diris la korniko. "Mi opinias, ke tio estas la malgranda Kay! Sed nun li certe vin forgesis pro la reĝidino!"
"Ĉu li logas ĉe reĝidino?" demandis Gerda.
"Jes, aŭskultu!" respondis la korniko, "sed estas al mi malfacile paroli vian lingvon. Tamen se vi komprenas la lingvon de la kornikoj, mi povos rakonti pli bone!"
"Ne, tiun lingvon mi ne lernis!" diris Gerda; "sed la avino povosciis paroli ĝin tiel same lerte, kiel la rabistan lingvon de la infanoj, Ho, kial mi ĝin ne lernis!"
