- "Mia kara Eduardo,
Dank' al Dio, ni ĉiuj (vi, la filoj kaj mi) vivas.—Dum dangera malsano atakinta min en la cirka veturilo, Mareau transportigis min al malsanulejo en Buda-Pest, kie mi restis kvin monatojn. Kiam mi estis resaniĝinta, la veturilo kun Mareau kaj Stanislas estis malaperinta kaj ĉiuj penoj retrovi ilin, restis senfruktaj. Mi reiris al miaj gepatroj. Ili pardonis al mi mian konduton, kaj mi restadis ĉe ili, pensante neniam revidi vin kaj niajn infanojn. Sed la sorto decidis, ke fine ni revidus unu la aliajn. Ĉi tiun matenon mi ekvojaĝos vagonare al Hago; mi scias, en kiu hotelo vi estos, atendu min tie.
- Vin ĉiujn ĉirkaŭbrakas:
- Via Amalia."
Mia patro (Kóvacs) enmanigis al mi la skribaĵon, kaj mi legis ĝin voĉe, tiam mi diris:
—Johano estis prava: Ĉio fariĝis bona.
La postan tagon ni forlasis la Insulon.
Ivan estis tre malĝoja kaj melankolia pro la perdo de sia amiko kaj faris multajn grimacojn por reteni siajn larmojn.
Kion fari sen li!?—li diris.—Mi ĉiam kredis lin neordinara homo, sed neniam mi atendis, ke li tiel subite malaperus... ho ve!—kaj mi respondis:
—Kuiru ilin, Ivan, kaj ĉio fariĝos bona. Vi estis la amiko de Johano, sekve ankaŭ la nia, kaj ni zorgos pri tio, ke vi povu reiri al via patrino en Patersburgo por restadi ĉe ŝi tiel longe, kiel vi deziras.
Kaj al Maksimo Bjelski mi diris:
—Vi restadu ĉe ni, kien ajn ni vojaĝos; ĉu vi konsentas?
