— Mi ne bone scias, — respondis li, — sed al mi ŝajnas, ke en la tago io estas supre, tie super ni, kio malaperas, kiam komenciĝas la nokto.
— Kiel vi povas konstati tiun diferencon?
— Mi sentas, ke kelkfoje en la tago io piketas parton de mia kapo.
— Kiun parton?
La indiĝenon tuŝis siajn okulojn.
— Ĉu tiu sento neniam revenas en la nokto?
— Neniam.
— Ĉu estas io alia, kio kelkfoje piketas vian kapon sur la sama loko, kiun ĵus vi tuŝis?
— Ho jes, kelkfoje estas kolera vetero, tiam teruro bruego ĉirkaŭas nin; tiu bruego ŝajnas veni de nekonata loko super ni, kaj tuj poste estas, kvazaŭ io ankoraŭ pli akra tuŝas aŭ frapetas ĉi tiun parton de mia kapo; kelkfoje mi ektimas post tiu akra ektuŝo, sed mi ne scias, kio ĝi estas.
— Ĉu la loĝantoj ĉi tie sentas ĉiuj saman ektuŝon?
— Ho jes, eĉ kelkfoje en la nokto dum kolera vetero kaj kiam ni aŭdas tiun grumblantan laŭtan bruon en la aero kaj ĉirkaŭ ni.
— Ĉu neniam vi parolis pri tio kun la ĉefo?
— La ĉefo pri tio scias pli multon, ol ni mem; ni kredas, ke en la aero super ni vivas mistera estaĵo, eĉ malica estaĵo, ĉar jam okazis, ke ĝi per sia ektuŝo mortigis unu el ni.
— Ĉu iam vi aŭdis pri organoj, per kiuj oni tre klare povas senti tiujn ektuŝojn?
— Mi ne komprenas vin, ho fremdulo.
— Nu, aŭdu kaj atentu bone! Vi povas senti per la fingro, kaj per la orelo, kaj per la lango; sed vi scias, ke tiuj sentoj estas malsamaj inter si.
— Tion mi bone scias.
— Nu, ekzistas ankoraŭ alia sento, kiun mi kaj miaj du kama-
