Dum tiuj du semajnoj li diligente daŭrigis sian studon pri ĉio sur la insulo kaj speciale pri la lingvo de la blinduloj, kaj tiun lingvon li nun sufiĉe bone komprenis kaj parolis, por fari simplan paroladon al la insulanoj, se tion la ĉefo povus kaj volus konsenti.
La ĉefo volonte konsentis, kaj jam en la sekvinta posttagmezo aro da insulanoj kunvenis en la kabanego, por aŭdi, kion la fremda doktoro volis al ili rakonti pri sia lando kaj pri ties moroj kaj kutimoj.
La kunveno komenciĝis tuj post la tagmanĝo de la indiĝenoj kaj iom post iom la kabanego pleniĝis de scivoluloj, grandparte konsistantaj el la plej aĝaj viroj, ĉar por ĉiuj enloĝantoj ne estis sufiĉa loko, pro kio la ĉefo malpermesis al la infanoj, kaj eĉ al kelkaj junuloj ĉeesti la paroladon de la fremda doktoro.
Ĉi tiu staris sur benko kaj liaj aŭskultantoj sidis sur la tero aŭ sur la benkvicoj antaŭ li.
La ĉefo, kiu reale ne estis komandanta ĉefo, sed nur la konsilanto de la insulanoj, kaj la du aliaj fremduloj sidis flanke de la doktoro kaj kiam la kabanego estis plena de aŭskultantoj, la doktoro ekrakontis jene:
— Miaj fratoj kaj amikoj, ĝis antaŭ kelkaj tagoj vi sciis nenion pri la tuta universo, en kiu via insulo estas nur tre malgranda parto. Vi sciis nenion pri homoj aŭ bestoj aŭ brutoj, vivantaj sur aliaj insuloj.
— Nun mi volas diri al vi, ke ekzistas kvin grandegaj insuloj aŭ mondpartoj kaj miloj da pli malgrandaj, kaj al la lasta grupo apartenas la via, kiu eĉ ne havas nomon. Ĉiuj tiuj insulegoj kaj insuloj estas ĉirkaŭataj de akvo kaj la tuton oni nomas „la mondo”. Pri la mondo aŭ tero kaj pri la akvo nomata maroj, mi multe povas al vi rakonti. Trans unu el tiuj maroj flugis nia aeroplano aŭ flugmaŝino, per kiu ne venis al via insuleto.
— Ni venis de la insulego Inferio, sed ĝi estas tiel vasta, ke pri tio vi eĉ ne povas formi al vi ideon. Tiu mondparto kon-
