La blindulo, aŭdante tiujn nomojn, ree ridetis.
La operacio daŭris nur kelkajn sekundojn. Farinte la tranĉojn la doktoro ŝovis supren la du palpebrojn de Eduardo kaj ĉi tiu eligis krieton de miro.
— Kvietiĝu! — admonis la doktoro, forviŝante kelkajn sangogutojn de la palpebroj.
— Nun restu ĉi tie sidante kaj mi operacios la du aliajn.
Li vokis al si unu el la du atendantoj. Post kiam ĉi tiu eniris en la dormejon de la doktoro, ĉi tiu sidigis ankaŭ lin kaj diris al li:
— Eble vi aŭdis, ke via frato, kiu unua venis al mi, nun estas nomata Eduardo, ĉu ne?
— Mi aŭdis.
— Kaj vin ni de nun nomos Petro; ĉu tiu nomo povas kontentigi vin?
— Mia nomo estos Petro.
— Interkonsentite!
La operacio de Petro baldaŭ finiĝis kaj ankaŭ li eligis krieton de miro.
— Nun restu kviete sidanta, por ke mi venigu Karlon, admonis la doktoro.
Karlo jam sciis, ke de nun tio estos lia nomo; ankaŭ li pacience lasis sin operacii.
— Nun restu ĉi tie, ĝis mi kondukos vin eksteren en la lumon, — diris la doktoro, — ĉar vi nun ankoraŭ ne povas elteni la sunradiojn, ne eĉ la krepuskon; nur post kelkaj tagoj vi tion povos kaj tiam vi spertos, kia trezoro estas la okuloj!
— Ni restos ĉi tie.
