seĝojn kaj unu tablon, sur kiu staris la menciita aparato.
Li klarigis al mi, kiel oni funkciigas ĝin kaj baldaŭ mi lernis tion.
En la aparaton li metis la bezonajn ingrediencojn, starigis lampeton sub ĝi kaj momenton poste el tubo, fiksita al la suba parto de la aparato, fluis en sitelon akvo-simila fluidaĵo kun akra, sed tre agrabla odoro. Nun mi bezonis nur forpreni la plenan sitelon, transverŝi la fluidaĵon en botelojn kaj porti la plenajn botelojn malsupren al la persono malantaŭ la montrotablo, kiu estis la entreprenanto de la hotelo mem, aŭ al iu alia, kiu anstataŭis lin.
Tuj mi komencis labori kaj la entreprenanto laŭdis mian kapablecon, sed antaŭ ol reiri malsupren, li indikis al mi elektran sonorileton en angulo de la plafono, kaj diris:
— Atentu bone tiun sonorileton. Se ĝi sonoras, kio nur malofte aŭ eble tute ne okazos, tuj ĉesu labori kaj foriru tra tiu pordo, kiu kondukas en alian ĉambron, el kiu vi povos malsupreniri sur ŝtuparo por forlasi la hotelon. Ĉiufoje, kiam post sonorado vi forlasos la ĉambron, restu kelkan tempon ekstere, faru tie promenadon kaj poste reiru al via ĉambro tra la fronta pordo de la hotelo.
Mi bone komprenis, kion li diris kaj promesis agi laŭ lia volo.
Mi laboris en la vesperoj, malsupren portis la plenigitajn botelojn kaj estis tre kontenta kaj feliĉa pro la trovita laboro.
Mian liberan tempon mi pasigis promenante aŭ vizitante kinoteatron.
Mia luiganto estis tre kontenta pri mi kaj donis al mi dolaron por ĉiuj dudek boteloj plenaj de la fluidaĵo, kiujn mi pretigis por li, kvankam antaŭe ni ne interkonsentis pri tio; mi do denove ŝparis kelkan monon por uzi, se neatendite mi estiĝos senlaborulo. Mi ĉiam pli kaj pli ŝatis mian vidkapablon, ne plu deziris reiri al la insulo kaj tre bedaŭris vian blindecon, kaj ankaŭ, ke la civilizo ankoraŭ ne atingis miajn blindajn fratojn.
