ne," ŝi pensis en si, "ĉar jen liaj okuloj staras preskaŭ ĉe la verto. Tamen, malgraŭ tio li devas respondi demandojn,"; kaj ŝi ripetis laŭte:
"Kiel mi povos eniĝi?"
"Mi sidados tie ĉi," la Lakeo diris, "ĝis morgaŭ—"
En ĉi tiu momento la dompordo malfermiĝis, kaj oni ĵetis for grandan teleron celante lian kapon; ĝi nur ektuŝis al li la nazon, kaj dispeciĝis kontraŭ la plej apuda arbo.
—"aŭ eble postmorgaŭ," la Lakeo daŭrigis per sama tono, kvazaŭ nenio okazis.
"Kiel mi povos eniĝi?" Alicio jam la trian fojon kaj preskaŭ kolere demandis.
"Ĉu iam vi eniĝos?" diris la Lakeo. "Tio ja estas la unua demando."
Sendube! Tamen Alicio ne ŝatis ke oni tion diru. Ŝi kolere diris al si:—
"La ĉitieaj kreitaĵoj ja argumentas netolereble, frenezige."
Al la Lakeo ŝia silenta indigno prezentis bonan okazon por ripeti kun variaĵoj la antaŭan diron:—"Mi sidos tie ĉi," li diris, "interrompe aŭ seninterrompe dum multaj tagoj."
"Sed kion mi devas fari?" diris Alicio.
"Ĉion, kion ajn vi volas!" diris la Lakeo, kaj komencis fajfi. Alicio perdis la paciencon.
