"Ne! Pro kio? La biletojn ili havis, tion mi vidis, kaj se ili survoje volis forlasi la vagonaron, nu, kial ne! Tio estas indiferenta al mi!"
"Ĉu ili relasis vojaĝpakajon?"
"Ne, ĝin mi certe estus transdoninta al la oficejo por trovitaĵoj, mia bona sinjoro! Mi bone scias, kion mi devas fari, jes!"
"Kaj ĉu eble io alia estis trovata en la kupeo?"
"Ne, nenio, tute nenio!"
"Ĉu vi rimarkis ion specialan ĉe la du pasaĝeroj?"
"Ne, mi pensis, ke eble estas geamantoj, pro — "
"Nu?"
"Nu, mi nur pensis tion."
"Vi prisilentas ion! Mi bone rimarkas vian embarason! Eldiru! Pripensu, ke vi, malfaciligante la esploron per silento pri iu grava cirkonstanco, estas atendonta gravan punon, minimume disciplinan proceson!"
"Ho, pro tio, ne faru aferojn! Ne estas io tiel malbona, nur, se la direkcio ekscios pri tio — "
"La sinjoro donis al vi trinkmonon, por ke li restu sola kun la sinjorino en la kupeo!"
"Nu, se vi jam scias tion, jes, tiel estis! Sed ne faru aferojn pro tio ĉe la direkcio, ĉu ne? Mi estas malriĉulo, kaj tia guldeno estas bonvena subteno por mia sufiĉe granda familio."
"Mi ne denuncos vin pro tio, trankviliĝu! Sed nun diru al mi ankoraŭ, kiel aspektis la fremdulo?"
"Nu, ĝuste tiel, kiel la vojaĝantoj de la dua klaso aspektas! Li havis elegantan veston, elegantan palton, kaj la sinjorino ankaŭ estis tre elegante vestita."
"Ĉu li havis barbon?"
"Nur iomete laŭlonge de la vangoj."
"Ĉu ne lipharojn?"
" Ne!"
