— Patro nia! doktoro-savanta!
Iru — granda minacas danĝero!…
Kuŝas tie malsana, mortanta
Nia bona fraŭlin’ — sen espero!…
— Ŝi?… ekkriis li preskaŭ en sveno —
Tiu via anĝelo bonfara?…
Kaj jen kuras li jam al Heleno,
Li kun lia ĉifonsekvantaro…
VII
En la domo de l’nobla riĉulo
Granda estas tumulto, ĉagreno.
Ploras patro, maljuna grizulo,
Sen espero deliras Heleno.
Ploras ĉiu fidela domano,
Ploras, svenas Mari’ vartistino,
Sole ridas ŝi mem — la malsana,
Ridas sole — deliras fraŭlino.
— Bonan tagon amikoj, ne bruu!…
Malrapide!… ha… ha… manĝegulo…
Jen vi prenu kukaĵon kaj ĝuu…
Ne malĝoju, malriĉa blindulo!…
Nun, amikoj, rapide, senbrue…
Ha!… jen venas kelana doktoro…
Bedaŭrinde… jam estas malfrue…
Jes… adiaŭ… ĝis morgaŭ sinjoro…
Kaj deliras ŝi tiel konstante,
Malesperas la patro grizulo —
Li dek tagojn ne dormis viglante
Ĉe la lito kun garda okulo.
Dum ŝi tiel babilas sen ordo,
