Paĝo:Goethe - Ifigenio en Taŭrido, 1921, Zamenhof.pdf/108

Kun malhoneste akirita havo
Feliĉe ilin hejmen revenigis.

ORESTO.

La bild', ho reĝo, nin ne malpacigu! 95
Nun jam klariĝis la eraro, kiun
La dio metis ĉirkaŭ nian kapon,
Simile al vualo, kiam li
Deziris, ke ĉi tien ni vojaĝu.
Mi petis, ke li donu al mi helpon, 100
Por liberiĝi de l' furioj; tiam
La dio diris: “Kiam la fratinon,
Restantan kontraŭvole en la templo
De l' malproksima bordo de Taŭrido,
Vi revenigos en la grekan landon, 105
Vi tiam liberiĝos de l' malbeno.”
Ni pensis, ke la vortoj de la dio
Koncernas la fratinon de li mem,
Li tamen pensis vin! La fortaj ĉenoj
Nun falis; vi, senkulpa virgulino, 110
Denove apartenas al la viaj.
Vi min ektuŝis, kaj mi resaniĝis;
En viaj brakoj min la lastan fojon
Atakis la malsano plej kruele
Kaj plej terure skuis mian cerbon; 115
Sed tuj, kiel serpento en kavernon,
Ĝi fulme malaperis. Kaj per vi
Mi ĝuas nun denove plej libere
La lumon de la tago. La decido
De la diino nun al mi montriĝas 120
En plena brilo. Kiel sanktan bildon,
Al kiu per mistera dia vorto