IFIGENIO.
Ĉu do pentante ŝi sin mem mortigis? 90
ORESTO.
Ne! sed la propra sango ŝin mortigis.
IFIGENIO.
Parolu klare, ke mi plu ne serĉu!
La necerteco per flugil' malluma
Milfoje batas ĉirkaŭ mia kapo.
ORESTO.
La dioj do destinas, ke mi estu 95
La sciiganto de la faro, kiun
Mi tiel volus kaŝi por eterne
En la sensona regno de la nokto!
Al tio kontraŭ mia propra volo
Min nun devigas via ĉarma buŝo; 100
Ĝi tamen havas rajton, por postuli
Doloron ankaŭ; bone, ĝi ricevos.
En tiu tag', kiam la patro falis,
Elektro save kaŝis sian fraton;
Strofio, la bofrato de la patro, 105
Volonte lin akceptis kaj edukis
Lin kune kun la propra sia filo,
Pilado, kiu sin tre baldaŭ ligis
Kun la veninto per plej bela ligo
De la plej forta kora amikeco. 110
Kaj ju pli ili kreskis, des pli forte
En ili kreskis la deziro venĝi
La morton de la reĝo. Kaj sekrete,
En vestoj de fremduloj, ili venis
Paĝo:Goethe - Ifigenio en Taŭrido, 1921, Zamenhof.pdf/53
Ĉi tiu paĝo ne estas provlegita
