Ĥlestakov. — Nu, la mastro, la mastro... Mi ridas pri via mastro! Kio tie estas?
Servanto. — Supo kaj rostaĵo.
Ĥlestakov. — Kiel, nur du manĝoj?
Servanto. — Nur du.
Ĥlestakov. — Jen kia absurdo! Mi tion ĉi ne akceptas. Vi diru al li: kio tio ĉi efektive estas! ... Estas tro malmulte.
Servanto. — Ne, la mastro diras, ke estas ankoraŭ tro multe.
Ĥlestakov. — Kaj saŭco, kial ne estas?
Servanto. — Saŭcon ni ne havas.
Ĥlestakov. — Kial do vi ne havas? Mi mem vidis, pasante preter la kuirejo, tie multe estis kuirata. Kaj en la manĝoĉambro hodiaŭ matene du iaj mallongaj homoj manĝis salmon kaj ankoraŭ multe da alia.
Servanto. — Nu, cetere, ni havas kaj tamen ne havas.
Ĥlestakov. — Kiel vi ne havas?
Servanto. — Nu, simple, ni ne havas.
Ĥlestakov. — Kaj salmo, kaj fiŝo, kaj kotletoj?
Servanto. — Nu, ili estas por personoj pli gravaj.
Ĥlestakov. — Ha vi, malsaĝulo!
Servanto. — Jes.
Ĥlestakov. — Vi, porkido abomena ... Kial do ili manĝas kaj mi ne manĝas? Kial do, diablo vin prenu, mi ne povas ankaŭ? Ĉu ili ne estas tiaj samaj vojaĝantoj kiel mi?
Servanto. — Kompreneble, ne tiaj.
Ĥlestakov. — Kiaj do?
Servanto. — Ordinaraj, kiel oni devas! Ili — konata afero — ili pagas monon.
Ĥlestakov. — Mi kun vi, malsaĝulo, ne volas, paroli, (Enverŝas la supon kaj manĝas.) Kia supo ĝi estas? Vi simple akvon enverŝis en la tason: nenian guston ĝi havas, ĝi nur malbonodoras. Mi ne volas tiun ĉi supon, donu al mi alian.
