NIKO. Ni havas belan veteron.
ZAKARIO (aparte). Altkreska viro, mi tre malkvietiĝas. (Laŭte.) Jes, la vetero estas kontentiga.
IVARO (aparte ĉe la pordo). Feliĉino, mi preĝas vin, montru foje ankoraŭ al mi vian vizaĝon, unu momenton ĝin briligu! Videtigu ĝin eĉ iomete, mi petegas vin!—Ĉio sukcesos!
ZAKARIO. Pardonu al mi, de kie vi venas?
NIKO. El Naantali.
ZAKARIO. Kaj kien vi iros?
NIKO. Al Naantali.
ZAKARIO. Do al via hejmo?
NIKO. Mi hejmen reveturas el Käkisalmi.
ZAKARIO. Certe tre gravaj aferoj vin devigis fari tiun vojaĝon?
NIKO. Mia onklino mortis tie, mi kredis min heredanto de l’ maljunulino, sed ho ve! mi revenas pli malriĉa ol mi ekiris. La parencoj de ŝia edzo forprenis ĉion, kaj min ili tre insultis; ĉie, bonaj amikoj, la maljusteco regas.
ZAKARIO. Mi bedaŭras vian fatalan sorton. Ĉu la tutan vojon vi piediris?
NIKO. Jes, kiel la botisto de Jerusalemo.
ZAKARIO. Neniu tornistro sur la dorso, nek paketo en la mano?
NIKO. Malriĉa diablo, malriĉa diablo!
ZAKARIO. Nenia dubo plu! (Gestas avertante per la pugno al Ivaro. Laŭte.) La leĝo estas severa, bona najbaro, montru al mi vian pasporton!
