— Mi scias pri kio „via moŝto“ aludas. Nenia malĝentilaĵo estis intencata, nek proponata; via propra forkuro malhelpis al mi eldiri konvenaĵon, kiun mi volis diri. Sed mi alvenis en la ĝusta momento por malokazigi nekonvenaĵon de via flanko, sinjoro nobelo — kaj tion en via propra domo.
— Kia malbeninda aroganteco, — ekkriis la juna oficiro, pro furiozo preskaŭ perdante sinregadon. — Kio vi estas, sinjoro elsaltulo, kuraĝante . . .?
— Ho, tio, do, estas specimeno de via koncepto pri socia konveneco?
— Kion mi faras en mia propra domo, tio neniel koncernas vin.
— En ordinaraj cirkonstancoj, eble, neniel, sed kiam via ago endanĝerigas nespertan knabinon sub mia prizorganteco, mi devas interveni.
— Ha, ha, — ekridis la juna nobelo kun sindeviga rido, per kiu li volis kaŝi sian koleregon; — vi do volas rezervi tiun beletan papilion por vi mem? Eble ŝi havas iom da mono. Ha, ha!
Leonardon profunde indignigis kaj dolorigis tiu malĝentila, mensoga rediro, kaj kun peno li regis sin. Iom pli atakeme li respondis:
— En ĉia okazo vi ne povus honeste amindumi ŝin, se tio iam enirus vian frivolan kapon. Vi ne havas la rajton.
— Ne estu tro aroganta, sinjoro! — ekkriis minace „la honorinda“ Algernon, pli firme premante ĉevalvipon, kiun li tenis en la dekstra mano, kaj iom levante ĝin.
Dum momento Leonardo sentis sin sub la rego de varmega kolero. Alpaŝante sian kontraŭulon, li diris severe:
— Tuj mallevu vian vipon, alie mi kurbigos vin kune kun ĝi!
